วันฟ้าหม่น คนบ้าและหญิงชราใจดี : พิบูลศักดิ์ ลครพล บทกวี มองผ่านเตียงแห่งน้ำตาวันฟ้าหม่น หมอกฝนห่มผ้าขาวให้ภูเขา กว้างกว่ากว้าง สีเงินยวง กว๊านพะเยา สะท้อนเงา รูปธรรม ของความรัก ชีวิตคนแสนมีค่า เชิดหน้าไว้ บึงน้ำใจ ยังไม่แห้ง แจ้งประจักษ์ ทุกขณะจิต ปัจจุบัน สำคัญนัก พึงตระหนัก และศรัทธา คุณค่าคน *ยังมีผู้ สละให้ ในทุกที่ คุณความดี ยังเข้มแข็ง ทุกแห่งหน แม้นเจ็บปวดเพียงใด ให้อดทน เพราะยังมีผู้ยากจนที่เจ็บกว่า บนเตียงนั้น คนไข้ไม่มีญาติ ครวญครางน่าอนาถเป็นนักหนา เตียงปลายตีน ร่ำร้องกรีด ส่งมีดมา ใครก็ได้ ช่วยฆ่า-​ข้า ให้ตาย-ตาย การมีชีวิตอยู่ เป็นเรื่องยาก ครั้นอยากตายจากไป ก็ใช่ง่าย คนถูกมัด แผลเลือดกลบ...