วันฟ้าหม่น คนบ้าและหญิงชราใจดี : พิบูลศักดิ์ ลครพล บทกวี
มองผ่านเตียงแห่งน้ำตาวันฟ้าหม่น
หมอกฝนห่มผ้าขาวให้ภูเขา
กว้างกว่ากว้าง สีเงินยวง กว๊านพะเยา
ชีวิตคนแสนมีค่า เชิดหน้าไว้
บึงน้ำใจ ยังไม่แห้ง แจ้งประจักษ์
ทุกขณะจิต ปัจจุบัน สำคัญนัก
พึงตระหนัก และศรัทธา คุณค่าคน
*ยังมีผู้ สละให้ ในทุกที่
คุณความดี ยังเข้มแข็ง ทุกแห่งหน
แม้นเจ็บปวดเพียงใด ให้อดทน
เพราะยังมีผู้ยากจนที่เจ็บกว่า
บนเตียงนั้น คนไข้ไม่มีญาติ
ครวญครางน่าอนาถเป็นนักหนา
เตียงปลายตีน ร่ำร้องกรีด ส่งมีดมา
ใครก็ได้ ช่วยฆ่า-ข้า ให้ตาย-ตาย
การมีชีวิตอยู่ เป็นเรื่องยาก
ครั้นอยากตายจากไป
ก็ใช่ง่าย
คนถูกมัด แผลเลือดกลบ ทั่วร่างกาย
คงไม่อยากอธิบาย ความหมายชีวิต
ท่ามกลางเสียงร่ำร้องของชายบ้า
คุณป้าเตียงถัดไป ไม่หงุดหงิด
“ใจอยากหยิบมีดยื่น เมื่อคืนคิด
ยาหมดฤทธิ์ หลับไม่ลง สงสารมัน”
คนอยากตาย ไม่ได้ตาย สมใจอยาก
ความตายพราก คนอยากอยู่ ดูน่าขัน
ชายคลุ้มคลั่ง ยิ้มปร๋อไป ไม่กี่วัน
ป้าใจดี เตียงข้างนั้น พลันลาลับ?
คำปอน ๒/๕/๕๕ เขียน ณ โรงพยาบาลพะเยา ตอน มานอนห้องรวม เฝ้าน้องชายที่ประสบอุบัติเหตุรถคว่ำซี่โครงหักปางตาย (นอนโรงพยาบาลนานร่วมเดือน)
*เวลานั้น (๒๕๕๕) หูแว่วเสียงทีวีจากห้องคนไข้พิเศษ – ยอดบริจาคซื้อเครื่องช่วยหายใจให้คนชราภาพ ที่ป่วยไข้(สูงถึงสิบล้านบาท )ผ่านรายการ “เรื่องเล่าเช้านี้”
ตีพิมพ์ครั้งแรกในเนชั่นสุดฯ (ขอบคุณเสรี ทัศนศิลป์ ที่หาต้นฉบับให้ เพราะต้นฉบับเดิมผมหายกลางอากาศ)
