(ฉันปลูกเมล็ดพันธุ์บทกวี)
ฉันก่อร่างสร้างรัง อาจไม่ใช่เป็นจุดกำเนิดใดๆ
ในนามเมล็ดพันธุ์หนึ่ง
บนโลก
ดวงดาวอันห่างไกล แพลตฟอร์มบนพื้นที่อากาศโลกเดียวกัน
ในดงดิบที่อยู่ในวิเวกกลางวันกลางคืน
กระต่ายป่าในพงหญ้าหนีหมาบ้านซ่อนซุกในพงหญ้า
ป่าหญ้าเรือนอาศัยของส่ำสัตว์
หมาบ้านอ้วนพี อยู่เรือนและมีเจ้าของ
อาจเป็นกระต่ายป่าตัวสุดท้ายในหุบเขา
ป่าหญ้าไม่เปลี่ยวเกินไป
ดินแดนไม่มีเวลา มองเห็นนักล่าพกพาเขี้ยวขาว
เราต่างยืนอยู่บนความเสี่ยง
สามวันมาแล้ว
นกป่าปีกสีเทามอมแมมขนเศษใบไม้ จะงอยปากคาบใบหญ้า
เกาะคอนบนกิ่งไม้ในท่าทีระแวงไพรเหลียวซ้ายแลขวาหน้าหลัง
เหมือนจะหาความรักหนึ่งซึ่งไม่สร้างรังอยู่เพียงผู้เดียว
หลงฤดูหรือข้ามพ้นฤดู สร้างรังหน้าฝนเปียกปอนปุยปีกเป็นขยุ้ม
แข็งแกร่งมาจากสายใยธรรมชาติ
เที่ยวท่องในบทจร มั่นคงและหยัดยืน
อาจไม่ใช่รังแรกรังเดียวในป่าเปลี่ยว
นกป่านิรนามซ่อนตัวอำพรางอย่างหลงใหลลำพัง
วันแรกที่เรามองเห็นกันและกัน
ดวงตานก ดวงตาฉัน เราเป็นเมล็ดพันธุ์จักรวาล
ดวงตากับจงอยปาก ออกแบบมาอย่างคมกริบ
ดวงตาฉันมีเมล็ดพันธุ์หล่นร่วง
แตกรากผลิใบ
นกป่าเหมือนฉันสร้างรังน้อยๆบนเรือนยอดไม้
เสร็จเมื่อไหร่เมื่อนั้นชีวิตใหม่
รู้ในรสไออุ่น
มีเวลาดูรู้เห็นใบไม้ทั้งป่าใต้แสงตะวัน
โบกปีกอ่อนไหวก้าวผ่านข้ามวันพ้นปี
นานปี
ป่านนี้บินอยู่ป่าไหนดอยลูกไหนแห่งหนใด
เจ้าสร้างรังน้อยใจฉันมองเห็นหนทาง
ผ่านโลกดงดิบในวันคืนเก่าๆถอยไปลิบลิบ
ในรักสงบสงัด
ปีกแผ่กว้างหวานละมุนพอกัน
เราเป็นเมล็ดพันธุ์จักรวาล : คำ พอวา บทกวี
ภาพถ่าย ยศ ลักลอ
