…เพื่อนรัก
ตอนนี้ผมกำลังอยู่เชียงใหม่ ปกติของทุกวันเสาร์ที่ต้องมาส่งแม่ล้างไตที่โรงพยาบาล วันๆผ่านไปรวดเร็วเหมือนภาพยนต์จีน นี่ก็เกือบสองปีได้แล้ว
หน้าที่ของผมในวันเสาร์ต้องตื่นประมาณตีสาม ออกจากบ้านเชียงรายประมาณตีสี่เพื่อมาให้ทันล้างไตในเวลาแปดโมงเช้า เรื่องราวคล้ายไม่มากมาย แต่ก็ทำให้ผมห่างเหินกับใครๆ อีกทั้งมุมมองการคิดฝันก็เปลี่ยนแปลง หลายสิ่งเกิดและแตกดับ มีคนใหม่เกิดมาได้รู้จัก มีคนเก่าดับตาย แต่รู้สึกตัวเองยังคงปกติ อยากทำงาน อยากพักผ่อน อยากออกไปพบปะกับใครๆที่คุ้นเคย … เชียงรายตอนนี้เริ่มหม่นเทาด้วยหมอกควันการเผาซากกิ่งใบเพื่อการกสิกรรมเพาะปลูกใหม่ ความขยันของคนปัจจุบันเป็นสิ่งน่ากลัวในความรู้สึกของผม เหมือนทุกขณะมันได้ทำลายล้างเลือดเนื้อร่างกายของเขาด้วย จิตใจปัจจุบันจึงมักแห้งแล้งกร้าวร้าว ความจริงผมไม่อยากคิดถึงเรื่องพวกนี้เลย ไม่อยากเขียนถึงเรื่องพวกนี้ แต่เวียนไปวนมาผมก็เป็นอยู่กับมัน ผมอยากจะเป็นคนโบราณที่ขี้เกียจ เพียงมีพออยู่พอกินได้มีเวลาทำการงานที่ตนรัก ผมเชื่อว่าความสมบูรณ์ของคนอยู่ในณจุดนี้
อยู่ในที่ว่า ในน้ำมีปลาในนามีข้าว หิวก็ทำให้ได้กิน อิ่มแล้วมองตน หยิบยื่นน้ำใจสร้างสรรค์สิ่งดีงามแก่กัน ธรรมชาติมิใช่ขุมทรัพย์ที่เพียรจะจ้องกอบโกย
ทั้งความคิดสติปัญญาควรได้พักผ่อนหลับนอนพอแก่ร่างกาย คนมิได้เลิศเป็นอัจฉริยะ… คนแท้จริงยังคงปุถุชน ได้กินอยู่หลับนอน แตกต่างหน้าที่ หยิบยื่นแลกเปลี่ยนแขนขา ดวงตา อาหาร อัจฉริยะยังคงพึ่งพาอาหารจากไร่นา ชาวไร่นายังคอยรอการอธิบายบอกกล่าว ปัจเจกชนที่แท้จึงไม่มี ฝรั่งที่แท้ในความรู้สึกของผมจึงไม่มี ฝรั่งตามค่านิยมที่มักเลียนแบบกันในหนัง ในกลุ่มชนศิวิไลซ์จึงไม่มี มิเพียงมนุษย์โลกที่แตกต่างสีผิว หากแต่คำสอนของศาสดาทุกผู้ยังคงให้รักเพื่อนบ้าน มีน้ำใจช่วยเหลือเกื้อกูลต่อกัน ฝรั่งที่เรารู้จักจึงเป็นกากของกากที่คล้ายการอวดอ้าง คนปัจจุบันจึงมักอวดอ้างเบ่งพอง นั่นคือหนทางไปข้างหน้าเพื่อผลประโยชน์…
ผมได้อ่านปรัชญาของจางจือที่ว่า .ลาภสักการะที่ได้มา ยิ่งก้อนโตเท่าไหร่ สิ่งที่กระทำลงไปเพื่อแลกเปลี่ยนกับลาภก้อนโตนั้นก็ยิ่งต่ำช้า รู้สึกจะยังเป็นจริงอยู่ในปัจจุบัน กับคนปัจจุบัน
ผมไม่รู้จะเขียนอะไรมากไปกว่าการบอกเล่าเรื่องราวของตน คงได้พบเจอเพื่อนฝูงมิตรสหายตามโชคชะตาเวลาอันสมควร
สมพงษ์ สารทรัพย์ ๑๔ มกราคม ๒๕๓๘ สมพงษ์ สารทรัพย์ | phayaobiz
