ณ มุมหนึ่งในห้องเรียนศิลปะ แสงตะวันยามสายสาดส่องผ่านหน้าต่างตกกระทบบนโต๊ะนักเรียนสีเทา ห้องเรียนศิลปะ มีเด็กน้อย หญิงสาว และ “คงศักดิ์ ธรานิศร” ชายชุดดำที่เพิ่งพ้นวาระตำแหน่งประธานหอการค้าจังหวัดพะเยาเมื่อหนึ่งเดือนก่อน ตอนนี้เขาใช้ชีวิตอยู่กับเด็กหลายชีวิตในห้องเรียนศิลปะ Global Art ภายในอาคารโรงภาพยนตร์เมืองทองพะเยา ในอาณาเขตโรงแรมพะเยานอร์ทเทินเลค โรงแรมที่ “คงศักดิ์ ธรานิศร” เป็นผู้บริหาร
เด็กไทยเชื้อสายจีน
คงศักดิ์ ธรานิศร รุ่นที่ 3 ของตระกูล “ธรานิศร” ครอบครัวรุ่นแรกเริ่มต้นประกอบธุรกิจร้านอาหารในจังหวัดเชียงรายเมื่อปี 2505 ชื่อ “เมืองทองภัตตาคาร” ปัจจุบันธุรกิจร้านอาหารรุ่นปู่ยังส่งต่อเป็นมรดกให้บุตรหลาน ส่วน “คำรณ ธรานิศร” บิดาของ “คงศักดิ์ ธรานิศร” นักบุกเบิกธุรกิจรุ่นที่สองของตระกูล ทำธุรกิจโรงกลึงท่อไอเสีย ชุบโครมเมี่ยม ธุรกิจโรงภาพยนตร์ โรงงานผลิดถุงพลาสติก โรงงานผลิตเต้นท์ผ้าใบ และโรงภาพยนต์หลายสาขาในจังหวัดเชียงราย รวมถึงก่อตั้งโรงแรมพะเยานอร์ทเทิร์นเลค ในปี พ.ศ. 2541
สมัยก่อน พะเยาเป็นอำเภอหนึ่งของเชียงราย โรงภาพยนตร์เมืองทองมีสองสาขา คืออำเภอเมืองเชียงราย อำเภอพะเยา ภาพยนตร์ที่ได้รับความนิยมต้องใช้รถยนต์วิ่งลอกนำฟิล์มหนังฉายตามโรงหนัง ต่าง ๆ ให้ทันเวลา นับเป็นห้วงเวลาทองของธุรกิจโรงภาพยนตร์
“ครอบครัวของผมมีพี่น้อง 8 คน ชีวิตวัยเด็กในครอบครัวพวกเราต้องช่วยพ่อแม่ค้าขาย เสริฟอาหาร ทำงานบ้าน ผมเป็นลูกคนโต ลูกทุกคนมีความรับผิดชอบ ต้องทำงาน ใครยังเด็กทำงานไม่ได้ก็ต้องรับหน้าที่ดูแลน้อง ทำให้พี่น้องทุกคนได้แบบอย่างที่ดีจาก พ่อ แม่ ป้า น้า อา ไม่ยุ่งเกี่ยวกับอบายมุก ไม่สำมะเลเทเมา พี่น้องรัก สามัคคีกัน ช่วยเหลือในยามลำบา”
คงศักดิ์ เล่าต่อว่า เขาเรียนจบจากโรงเรียนสามัคคีวิทยาคม ส่วนเพื่อนๆ ในกลุ่มสอบติดมหาวิทยาลัยมีชื่อเสียงของประเทศ ติดโรงเรียนเตรียมทหาร หรือก็ได้ทุนจากรัฐบาลไปเรียนต่อเมืองนอก ต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไปตามวิถีชีวิต
ประสบความสำเร็จในการทำงานช่วงวัยเรียน
คงศักดิ์ เล่าว่า ค้นพบความฝันโดยบังเอิญ ของตนเองขณะดูใบสมัครเข้าเรียน มหาวิทยาลัยอัสสัมชัญ หรือ เอแบค ซึ่งเพื่อนคนหนึ่งของเขากำลังจะสมัครเรียนเอแบค แต่สอบติดสถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง จึงมอบใบสมัครมหาวิทยาลัยอัสสัมชัญให้
“ผมเป็นเด็กเรียนดีแต่ไม่รู้ว่าเรียนไปเพื่ออะไร ตอนนั้นผมเป็นเหมือนเด็กทั่วไป เป็นเด็กห้องเรียนเก่งตอบปัญหาชิงรางวัลได้เสมอ เมื่อเรียนจบก็ไม่รู้ทำอะไร ยังคงอ่านหนังสือเตรียมสอบ พอเห็นใบสมัครก็เริ่มมีความฝันอยากเป็นนักธุรกิจ อยากเป็นนักไฟแนนท์เชียล อยากเป็นนักการตลาด นักโฆษณา นักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ มุมมองการใช้ชีวิตชัดเจน ผมจึงตัดสินใจสมัครสอบเข้าเอแบค”
บรรยากาศมหาวิทยาลัยเอื้ออำนวยต่อความเป็นนักธุรกิจ นักศึกษาส่วนใหญ่เป็นบุตรหลานของนักธุรกิจ มหาวิทยาลัยมีชมรมธุรกิจ ชมรมการตลาด คงศักดิ์ฯ กลายเป็นนักกิจกรรม เมื่อเรียนปี 2 ก็เริ่มที่จะหารายได้ช่วยครอบครัวเพราะพี่น้องเยอะ เพื่อแบ่งเบาภาระ ไปสมัครทำแค้มป์ภาษาอังกฤษ เป็นลูกจ้างชาวอังกฤษได้เงินเดือน 3,000 บาท หลังจากนั้นก็เริ่มหาประสพการณ์ใหม่ๆ
“ผมเป็นคนโชคดี สมัครงานกับใครเขาก็รับ แต่ติดปัญหาเรื่องเวลาเรียน ผมปรับตัวเองมาเรียนภาคค่ำ ตื่นนอน 06.00 น. ทำงานก่อน 08.00 น. เริ่มทำงานวางโครงข่ายโทรศัพท์มือถือ หาพิกัดวางเสาสัญญาณมือถือ บริษัทเอไอเอส ดีแทค และ กสทช. ในใจกลางกรุงเทพฯ ผมเป็นคนจัดหาสถานที่ให้กับบริษัทเหล่านี้ หลังเลิกงานเรียนหนังสือถึง 22.00 น. บางคืนอาจารย์สอนถึงตีหนึ่ง แต่ได้ประสบการณ์มากเพราะผู้สอนเป็นอาจารย์พิเศษทำงานบริษัทเอกชนมาถ่ายทอดการทำงานจริงๆ ตอนเรียนผมมีรายได้ค่อนข้างดี รับผิดชอบค่าใช้จ่ายส่งตัวเองเรียน ทำงานหนัก เรียนหนัก จนไม่มีเวลาเที่ยวเตร่ หรือพักผ่อนเลย”
ผู้บริหารโรงแรมพะเยานอร์ทเทินเลค
พ.ศ. 2541 คงศักดิ์ฯ ลาออกจากงานเพื่อมาดูแลธุรกิจโรงแรมพะเยานอร์ทเทินเลคที่กำลังก่อสร้างเสร็จ คงศักดิ์ฯ เป็นผู้บริหารและทำการตลาด ด้านการทำธุรกิจสบายกว่าการทำงานในกรุงเทพฯ มาก ซึ่งขณะนั้นกำลังประสบปัญหาเศรษฐกิจตกต่ำจากวิกฤตต้มยำกุ้ง แต่ เศรษฐกิจจังหวัดพะเยาภาพรวมดีขึ้น เพราะมีการก่อตั้งวิทยาเขตสารสนเทศพะเยา มหาวิทยาลัยนเรศวรซึ่งกลายเป็นจุดพลิกผันเศรษฐกิจพะเยา
การก่อตั้งมหาวิทยาลัยเป็นการเคลื่อนย้ายคนครั้งใหญ่ คนจำนวนกว่า 20,000 คน เข้ามาใช้ชีวิต ใช้จ่ายในระบบเศรษฐกิจของจังหวัดพะเยา อย่างน้อยคนละ 5,000 บาทต่อเดือนต่อคน ไม่รวมถึงการลงทุนด้านการก่อสร้างอาคารสถานที่ การจ้างแรงงาน ต่อมาไม่นานนักกลุ่มทุนก็ลงทุนในพะเยาเพิ่มขึ้น ทั้ง โลตัส แมคโคร เซ็นทรัล
พ.ศ. 2541 ผมทำงานเป็นกรรมการหอการค้าจังหวัดพะเยา ,สโมสรไลออนส์ ,กรรมการสมาคมพะเยา (ศาลเจ้าพะเยา), นายกสมาคมธุรกิจท่องเที่ยวจังหวัดพะเยา พ.ศ. 2559-2561 เป็นประธานหอการค้างจังหวัดพะเยา
“บางครั้งเรานึกว่าประสบความสำเร็จแล้วแต่ความจริงไม่ใช่ ทุกอย่างเกิดขึ้น ดับไป เป็นไตรลักษณ์ ผมเรียนมหาวิทยาลัยผลการเรียนไม่ค่อยจะดีนัก แต่ก็เรียนจนจบปริญญา ขณะเดียวกัน ผมประสบความสำเร็จด้านการทำงาน ซึ่งผมมีทักษะการใช้ชีวิตมากกว่า ใช้ทักษะจากห้องเรียน ”
ผมมองธุรกิจของตัวเองแล้ว ต้องมีการปรับเปลียนพัฒนาอีกมาก หลังหมดวาระตำแหน่งประธานหอการค้า ผมยังคงบริหารโรงแรมพะเยานอร์ทเทินเลคซึ่งเกี่ยวพันกับธุรกิจท่องเที่ยวของจังหวัดพะเยา ผมก่อตั้งโรงเรียนสอนศิลปะ Global Art โรงเรียนสอนศิลปะเด็ก สอนให้เด็ก ๆ มีความคิดสร้างสรรค์ มีจินตนาการ ค้นพบตัวเอง ผมอยากทำให้สังคมดีขึ้นเท่าที่ผมจะทำได้ เพราะโลกปัจจุบันเปลี่ยนแปลงเร็วมากเพราะเทคโนโลยี แม้แต่คำสอนของคนรุ่นพ่อรุ่นแม่ก็เปลี่ยน
สมัยก่อนพ่อแม่สอนลูก “ขอให้ขยันก็รวย” เดียวนี้ขยันอย่างเดียวไม่พอ เพราะเราไม่ได้แข่งกับคนพะเยา แต่กำลังแข่งขันกับคนทั้งโลก ซึ่งการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว สวนทางกับความสุขในชีวิตที่ลดลง การรับผิดชอบในหน้าที่ ได้ทำในสิ่งที่รัก มีความสุขกับสิ่งที่ทำ มีชีวิตที่แสนธรรมดา ก็เพียงพอแล้ว
