เช้ามาหมอกมุงเมือง อากาศดี เย็นสบาย อาจเพราะบ่อหานสูงจากระดับน้ำทะเลเกิน 800 เมตร สูงกว่ายอดดอยปุย ระยะทางจากบ่อเตนถึงเมืองล่าแค่ 52 ก.ม. วันนี้ออกสาย 9 โมงจีน แวะซื้อตั๋วรถไฟขากลับที่สถานีบ่อหาน Mohan แล้วก็จับเส้นทางสายเก่า G213 ปั่นแบบสบายๆ ถึงที่หมายตอนราวบ่ายกว่าๆ สิ่งที่ได้เห็นคือจีนวางโครงสร้างพัฒนาพื้นที่ปลายสุดชายแดนเป็นแบบเป็นแผน ไม่นานจากนี้บ่อหานจะเป็นเมืองใหญ่กว่าหลายๆ ตัวจังหวัดของไทย ในฐานะจุดเชื่อมต่อ belt & road มีทางด่วนพิเศษ มีรถไฟ เมืองมีพื้นฐานความเป็นเมืองที่ไม่ทิ้งคนเดินถนนจักรยานมอเตอร์ไซค์อันนี้เป็น นยบ.พื้นฐานก็ว่าได้ ไปทุกแห่งได้เห็น ส่วนถนนสายเก่า มันก็คลาสสิค เชื่อมหมู่บ้าน ชุมชน ด้วยถนนลาดยางสองเลน มีรถราวิ่งอยู่นะ รถบรรทุกใหญ่ๆ ก็มี แต่ไม่รู้สึกอันตรายทั้งที่ไหล่ทางแคบมาก คนขับเขาส่งเสียงแต่ไกลจากด้านหลัง เราเดินทางด้วยถนนสายเก่า สามารถเห็นความเจริญใหม่ของทางด่วนพิเศษ และทางรถไฟพาดตัดไปมา โลกใหม่โลกเก่าไม่ได้ห่างไกลกันมาก ตลอดเส้นทางมีชุมชน มีกสิกรรม แก้วมังกรติดไฟกลางคืนด้วยสวยแปลกตาดี และที่สำคัญคือยางพารา เจอะคนบรรทุกน้ำยางออกมาขายที่จุดรับซื้อตลอดเส้น ก่อนถึงเมืองล่าราวๆ 10 ก.ม. เริ่มขึ้นเขา มีลำน้ำเล็กๆ เลียบข้าง สังเกตเห็นแต่ไกลว่า บนเขามีรอยดินสไลด์ เป็นบาดแผลภูผา อ่อ แถวนี้เพิ่งเกิดน้ำท่วมดินถล่มคล้ายๆกับทางหลวงน้ำทาเหมือนกัน แต่เขาก็กวาดไถเรียบร้อยไปแล้ว เห็นแต่ร่องรอยดินแดงบนถนนและซากไม้ซากโคลนด้านซ้ายที่ลาดเทลงลำน้ำ มีป้ายสีน้ำเงิน ไม่ใช่ป้ายจราจร แต่เป็นป้ายรณรงค์สำนึกรักษาสิ่งแวดล้อม จีนผ่านยุคเร่งโตเร็วเร่งใช้ทรัพยากรมาแล้ว ตอนนี้ถึงยุคที่ต้องตื่นขึ้นรักษา ปลุกสำนึกเขียวขึ้นมาแทน ถนนปั่นสบายมีเนินบ้างก็ไม่มาก ตอนท้ายๆ เนิบยาวไต่ขึ้นพอให้ใจเต้น ที่ชอบสุดของวันนี้คือ ต้นไม้สองข้างทางใหญ่โต เป็นอุโมงค์ บังแดดปั่นแบบไม่ร้อน ขอให้เป็นแบบนี้ทุกวันเต๊อะ ถึงเมืองล่า เห็นน้ำล่าแล้ว แดงขุ่นไม่ใหญ่มาก ต้นน้ำภูเขาก็แบบนี้ ตอนแรกจินตนาการว่าน้ำล่าจะสีใส ขนานกับเมืองคนไตลื้อแบบโรแมนติกๆ ไม่ใช่ง่ะ เมืองล่าโตขึ้น มีตึกสูงถนนใหญ่ เหมือนเมืองในจีนทั่วๆ ไป ที่พอแตกต่างคือเขาให้สถาปัตยกรรมมีทรงอัตลักษณ์ถิ่นประกอบด้วย จึงเห็นตึกจีนยอดจั่ว ตึกแถวบางอาคารประดับสิ่งที่คล้ายๆ ช่อฟ้าใบระกาหางหงส์ ไม่สวยง่ะ ไม่เข้ากัน โรงแรมดี ราคาดี แค่ 106 หยวน อาหารเที่ยงก็อร่อย บันทึกตอนเย็นก่อนอาหารค่ำ